Sociale batterij; een term die ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg van mijn puber. “Is je sociale batterij weer leeg?” Eerst moest ik lachen, daarna vond ik haar een wijsneus, maar na het eens goed tot mij door te laten dringen, besefte ik dat zij me iets geleerd had.
Inderdaad was mijn sociale batterij op dat moment zo leeg als wat. Ik had geen zin in pratende mensen om mij heen, ik kon al dat gelach eigenlijk niet aan horen en ze hoefden me helemaal geen vraag te stellen over iets dat kwijt was of vergeten. Ik wilde geen geratel van tv of radio om me heen; ik wilde alleen zijn. Ik ging er nog eens dieper over nadenken en besefte mij dat dit me vaker overkwam maar er geen woorden aan kon geven. Ik uitte mij dan als afstandelijk of chagrijnig, maar kon er eigenlijk de vinger niet goed opleggen.
Tijdens mijn solo-wandelingen was het een terugkerend onderwerp waar ik over nadacht. Waar kwam dit zo vandaan? Had ik dit altijd al? Waarom is het zo duidelijk voor mijn puber en moet zij mij dit leren? Heb ik zelf ergens iets gemist?
Het heerlijke van alleen wandelen, is dat ik mijn gedachten kan laten gaan, met niemand rekening hoef te houden en kan gaan en staan waar ik wil. Ik loop dan ook altijd op gevoel, wil ik nog een stukje verder of ben ik klaar? Tijdens het wandelen werd me duidelijk dat ouder worden voor mij ook betekent dat de batterij langer de tijd nodig heeft om op te laden. Het is niet meer zoals vroeger wanneer ik na een late dienst de kroeg in vloog met collega’s, de nacht doorhaalde en de volgende dag gewoon een vroege dienst er achteraan deed, met misschien 2 uur slaap. Ook is het niet meer zo dat je na volle werkweken, je weekend volplande met afspraken en tussendoor nog je huishouden en boodschappen deed en gewoon door kon gaan; een nacht goed slapen deed wonderen.
De jaren met een voldraaiend gezin ging ook gewoon door; werken, gezinsleven, afspraken met vrienden en familie, sporten etc.
Ik laadde op in vakanties en vrije dagen, je sliep een keer uit, de kinderen gingen een keer logeren waardoor je samen een avond op de bank zat en je er weer tegen aan kon.
Ik hield van die volle dagen en agenda’s, onder de mensen zijn, met mensen zijn, het delen van je leven en ervaringen.
Tot nu mijn puber reageerde of mijn sociale batterij weer leeg was en ik daar al over nadenkend bedacht dat ik haar gelijk moest geven. Ja die batterij was leeg, sneller leeg dan ik gewend was en ik was even kwijt hoe ik die ook al weer goed kon opladen. Had ik teveel van mijzelf gevraagd, was ik te lang doorgegaan, kende ik mijn eigen grenzen niet? Heb ik nu een burnout?
Nee, besefte ik tijdens het wandelen en bij het zien van het verkleuren van de blaadjes aan de bomen, dat het voor mij hoort bij ouder worden, dat ik blij ben met wie ik ben en dat ik mijn grenzen aan mag geven. De herfst laat zijn blaadjes los nadat ze zo mooi verkleurd zijn, ik zie dat als een bedankje voor hun goede werk. En ik mag mijn grens aangeven en loslaten dat ik niet meer alles hoef op sociaal vlak, en mijn batterij eerder op moet laden met dat waar ik rustig en blij van word.