Vanmorgen is het nogal druk in mijn hoofd. Allerlei dingen die ik nog ‘even’ moet regelen passeren de revue. De rust om te schrijven aan mijn boek – zoals ik me had voorgenomen – is er even niet. Mediteren om afstand te nemen van mijn gedachten, lukt niet. Zucht. En nu? Mijn gevoel neemt de leiding; ik heb behoefte aan de natuur. En zoals altijd blijkt dat de oplossing.
Ik prijs me gelukkig dat ik aan de voet van Nationaal Park de Sallandse Heuvelrug woon, dus binnen no time sta ik midden in het bos. Tijdens de wandeling word ik als vanzelf uit mijn gedachten gehaald en naar mijn zintuigen geleid. Mijn ogen registreren de sporen van een ree dat niet heel lang geleden voorbij is gekomen. Ze zien de verschrikkelijk mooi plaatjes die de herfstige natuur op dit moment biedt: kleurige bomen, mistige doorkijkjes en allerlei soorten paddenstoelen die op het moment als paddenstoelen uit de grond schieten (😉). Mijn oren horen het onophoudelijk vallen van de mistdruppels. Ze horen de ganzen die massaal aan hun trektocht zijn begonnen (ik hoor ze al een paar dagen). Verwonderd sta ik stil bij hoe vreemd het eigenlijk is dat ik ze overduidelijk hoor overvliegen, maar ze niet zie door de mist en bewolking. En ik heb genoten van het feit dat ik hier op dit moment blijkbaar de enige mens ben.
Vol nieuwe energie, rust in mijn hoofd en weer teruggebracht bij mijn kern, start ik alsnog aan mijn dag. Mijn prio’s zijn weer helder, ik krijg spontaan inspiratie om te schrijven. Heerlijk. En denk je nu; wat een zweverig of poëtisch geklets? Probeer het een keer uit. Is het chaos in je hoofd? Ga de natuur in. Zet al je zintuigen wijd open en sta stil bij wat het met je doet. Je komt vol energie én rust in je hoofd dat bos (of park of strand of…) weer uit.