Genietend van het weidse uitzicht, de bloeiende heide en de wind door de bomen, rust ik tijdens mijn wandeling even uit aan de rand van een grafheuvel. Daar zijn er veel van in deze natuurlijke omgeving; een omgeving waar ik regelmatig wandel en rust en inspiratie vind.

Plots word ik mij bewust van iemand die naast mij gaat zitten. Niet fysiek; ik zie het in mijn hoofd gebeuren. Je stelt je voor met je naam; Thomas. Direct krijg ik het beeld van een oude, wijze man. Ik realiseer me dat je begeleider bent geweest van een van de zielen die ik hier, bij deze grafheuvel, eerder heb ontmoet. We praten even met elkaar.

Deze ontmoeting is ondertussen al weer een paar jaar geleden. Sinds die tijd ben je bij me, kan ik je om advies vragen, begeleid je me en heb ik je beter leren kennen; onze geestelijke vriendschap groeit net als een fysieke, aardse vriendschap. Je verschijnt altijd als monnik; eenvoudige kledij, een uitstraling van grote rust om je heen en met een diepe overtuiging van je kuisheid. Op dat punt verschillen we duidelijk van mening, maar respecteren die wel van elkaar. Als je het nodig vindt, geef je tegengas aan de vele andere zielen die mij omringen en ondersteunen. Ik ben je dankbaar voor je aanwezigheid.

Mensen kennen je ook wel als Thomas de tweeling, Thomas de Kampvechter, ongelovige Thomas, Thomas, goede vriend van Maria Magdalena of…als Thomas van Aquino uit een veel later leven.