I have no desire to fit in.
No plans to walk with the crowd.
I have my own mind, heart and soul.
I am me and it has taken me years
to realize how important that is
Bron: anoniem*
Ik ben wie ik ben – inclusief mijn sensitiviteit en ‘bovennatuurlijke’ ervaringen – en dat is helemaal ok. Om dit nu te kunnen zeggen, heb ik wel wat stappen moeten maken..
Outsider
Ik heb nooit – ook in mijn jeugd niet – de behoefte gevoeld ergens bij te moeten horen. Een grote vriendengroep, waar iedereen met elkaar optrekt, was aan mij niet besteed. Een van de populairste meiden zijn in je klas, wat ik op de middelbare school tot mijn eigen verrassing ineens even was, vond ik maar niets. Belijdenis doen binnen de kerk waar dat zo rond je 18e van je werd verwacht, voelde niet goed en zag ik vanaf (met dank aan Cor; hoe dat kwam, lees je hier). Ondanks dat ik mijn eigen weg ging, was ik geen outsider. Ik vóelde mij echter wel een outsider. Heel vaak was het alsof ik vanaf de zijlijn toekeek op hoe ik mijn leven leidde.
Op zoek naar de zin van het leven
Dat veranderde toen ik een jongen ontmoette die zich hetzelfde leek te voelen als ik. Die net als ik zocht naar de zin van het leven, naar zelfkennis, die niet zoveel ophad met bezigheden waar anderen van onze leeftijd helemaal in op konden gaan. Al snel voerden we gesprekken ‘die ertoe deden’. Hij liet mij kennis maken met De profeet van Kahlil Gibran. Een boek dat je op een willekeurige pagina openslaat en dat antwoord geeft op wat je op dat moment bezig houdt. Dit was voor mij een eerste stap in de richting van innerlijke groei en het besef dat ik behoefte had aan meer diepgang in mijn leven en ik daar niet alleen in was.
Innerlijke groei
Ook later in mijn leven maakte ik keuzes die niet zo gangbaar zijn; ik wilde geen kinderen, maakte de stap van een leidinggevende functie naar uitvoerend, vooral om ruimte te creeëren voor mijn groei én om meer naar buiten te treden met mijn sensitiviteit en ‘bovennatuurlijke’ ervaringen. Want dat stuk had ik altijd voor mijzelf gehouden; een ander zou me toch niet geloven of wellicht zelfs voor gek verklaren. Dat was althans mijn overtuiging. Nu ik er daadwerkelijk mee naar buiten kom, blijkt dat heel erg mee te vallen en geeft het mij juist kracht en vertrouwen.
Zijn wie ik ben
Ben ik dan nu wie ik ben? Maak ik ten volle gebruik van mijn potentie? Ik denk dat ik aardig op weg ben. Ik heb altijd gedacht het te moeten zoeken in lezen, leren, levenservaring opdoen, nu leer ik echter dat het gewoon ‘zijn’ – zonder verwachtingen – net zo belangrijk, misschien nog wel belangrijker is; mij meer overgeven aan mijn gevoel in plaats van mijn verstand. Het voelt goed, makkelijk is het nog niet. But I’ll get there!
*dit gedichtje kreeg ik toegestuurd van een vriend. Als iemand de bron kent; laat het mij weten, dan vermeld ik het alsnog graag!